Ik heb
een toertje met
de brom gemaakt en ik zit nu in Colmeia. Dat betekent in
Brazilië dat je minimaal 120 kilometer rijdt. Mijn
hotel is in Presidente Kennedy, een prachtig dorp met parkjes,
groenstroken, monumentjes en loslopende kippen. Ik ben toch niet in
Araguaina gebleven, die grotere steden zijn me te druk. Het hotel
waar ik nu verblijf is een groot feest van spelende kinderen, muziek
uit draagbare cd spelers en een cafe do manha, warm eten 's middags
en 's avonds. De kamer kost 25 reais (10 euri's) en de drie
maaltijden kosten 5 reais! Zondag ga ik weer verder, want anders kom
ik nooit in Patagonië. De afgelopen dagen heb ik gebruikt om de was
te doen, de brom onder handen te nemen (velgen gespoten, achterwiel
opnieuw gespaakt, bijna erdoorheen gezakt, licht en claxon gemaakt),
de foto's op de pc te ordenen en ik heb een fraaie film
van mijn tocht door Amazonia
gemaakt.
Brazilië is echt
geweldig. Dit land heeft een metamorfose doorgemaakt sinds ik er in
1981 was. Het is groots en meeslepend, maar ook zeer georganiseerd.
Ik vertrok vanochtend uit Pres. Kennedy over een onverharde weg van
32 kilometer naar Itapora de Tocantins en PLOPS ineens ligt er een
prachtige nieuwe asfaltweg naar Colmeia, waar ik nu zit te
internetten (in Pres. K. is geen internetcafe). In elk dorp is een
bank, een postkantoor, een ziekenhuis, winkels, restaurantjes,
hotelletjes, alles. In het gehucht Itapora was zelfs een hotel! De
tocht naar hier was weer overweldigend. Glooiend landschap, groene
grassen en majestueuze palmbomen, met daartussen grazend vee met
bulten op de rug. Hier en daar wat cowboys, ronkende off-road
motoren, die allemaal in Brazilië worden gemaakt en af en toe een
oude chevrolet.
Iedereen groet; HET gebaar
in Brazilië is de opgestoken duim. Een teken van groet,
maar ook optimisme, werken, trots en hoop op een betere
toekomst. Het is hier ook verbazingwekkend schoon. Vrijwel geen
petflessen en ander zwerfafval en in de dorpjes staan voldoende
prullenbakken. Je ziet ook overal telefooncabines
en in het weekend is telefoneren
en internetten gratis.
De
brom staat te popelen om
de 70 kilometer naar Presidente Kennedy
aan te vangen.
Stilleven
120 kilometer rijdt. Mijn
hotel is in Presidente Kennedy, een prachtig dorp met parkjes,
groenstroken, monumentjes en loslopende kippen. Ik ben toch niet in
Araguaina gebleven, die grotere steden zijn me te druk. Het hotel
waar ik nu verblijf is een groot feest van spelende kinderen, muziek
uit draagbare cd spelers en een cafe do manha, warm eten 's middags
en 's avonds. De kamer kost 25 reais (10 euri's) en de drie
maaltijden kosten 5 reais! Zondag ga ik weer verder, want anders kom
ik nooit in Patagonië. De afgelopen dagen heb ik gebruikt om de was
te doen, de brom onder handen te nemen (velgen gespoten, achterwiel
opnieuw gespaakt, bijna erdoorheen gezakt, licht en claxon gemaakt),
de foto's op de pc te ordenen en ik heb een fraaie film
van mijn tocht door Amazonia
gemaakt.
Brazilië is echt
geweldig. Dit land heeft een metamorfose doorgemaakt sinds ik er in
1981 was. Het is groots en meeslepend, maar ook zeer georganiseerd.
Ik vertrok vanochtend uit Pres. Kennedy over een onverharde weg van
32 kilometer naar Itapora de Tocantins en PLOPS ineens ligt er een
prachtige nieuwe asfaltweg naar Colmeia, waar ik nu zit te
internetten (in Pres. K. is geen internetcafe). In elk dorp is een
bank, een postkantoor, een ziekenhuis, winkels, restaurantjes,
hotelletjes, alles. In het gehucht Itapora was zelfs een hotel! De
tocht naar hier was weer overweldigend. Glooiend landschap, groene
grassen en majestueuze palmbomen, met daartussen grazend vee met
bulten op de rug. Hier en daar wat cowboys, ronkende off-road
motoren, die allemaal in Brazilië worden gemaakt en af en toe een
oude chevrolet.